Na 4 uur zeilen en 6 uur motoren aangekomen op het natuurreservaat Utklippan. Dit zijn 2 eilandjes gescheiden door een natuurlijke sund met op het noordelijke deel de haven. Er schijnt een visser, Gunnar, te wonen op het zuidelijke eiland die tevens havenmeester is. Vandaag in ieder geval niet want onze buren zijn met de boot naar de overkant gevaren, hij schijnt daar verse paling te verkopen, maar zij kwamen met lege handen terug. Dus ook geen havengeld!
In het hoogseizoen is het hier erg druk maar nu lagen we hier, met 6 boten, te genieten van de stilte die constant doorbroken werd door gekrijs van de honderden vogels die hier rondwandelen/vliegen/hoppen of wat dan ook maar dat maakt het alleen maar mooier.
Oeps, ik ben de zeehonden vergeten. Of zijn het zeeleeuwen? Ze lijken groot genoeg om leeuwen te zijn. Er liggen er zo’n 150 (iemand heeft ze geteld) her en der verspreidt over de vele rotsen die net op of onder water liggen.
Hier trouwens geen internet!
In het hoogseizoen is het hier erg druk maar nu lagen we hier, met 6 boten, te genieten van de stilte die constant doorbroken werd door gekrijs van de honderden vogels die hier rondwandelen/vliegen/hoppen of wat dan ook maar dat maakt het alleen maar mooier.
Oeps, ik ben de zeehonden vergeten. Of zijn het zeeleeuwen? Ze lijken groot genoeg om leeuwen te zijn. Er liggen er zo’n 150 (iemand heeft ze geteld) her en der verspreidt over de vele rotsen die net op of onder water liggen.
Hier trouwens geen internet!
2 opmerkingen:
Zeehonden....
Roept meteen weer herinneringen op.
Zo had ik eens een kleine baby-zeehond.
Heel lief en zacht. Echt on lekker mee te kroelen en te knuffelen.
Totdat mijn broer hem vond.
En het beestje vervolgens te lijf ging met een scheerapparaat.
Het zeehondje was nog wel lief, maar zien zacht meer.
Gelukkig heb ik mijn broer ondertussen wel vergeven.
Misschien moeten we toch eens praten?
Een reactie posten