naar Denemarken

Zoveel staken als je aan de oostkust van Zweden tegenkomt zo weinig liggen er aan deze kant. En na 5 minuten is het letterlijk meteen raak want met een hoop kabaal lopen we op de rotsen. Niet echt erop maar voor ons gevoel er overheen. Omdat ik het al zag aankomen en nog snel van koers probeerde te veranderen denk ik dat we daardoor, na nog een klein hobbeltje, meteen weer vrij water hadden maar de pannen lagen her en der verspreidt in de boot. Wat een schrik geeft dat en dit hoeft van mij niet nogmaals te gebeuren. Het vervelende is nu dat ik overal rotsen zo vlak onder het wateroppervlak zie. Een paar witte kopjes op het water en mijn hart slaat alweer over. Nog vervelender is het dat het hard waait en dat ik nu overal witte koppen zie. Mijn verstand zegt dat het door de wind komt maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen. We zeilen achteraf dan ook een heel stuk om omdat ik denk dat er links van ons een ondiepte is.
En achteraf zijn we weer blij en trots dat we weer vast in de haven van Læsø liggen maar onderweg vonden we er niet echt veel aan. Karin had al gouw weer de zeeziekte ontdekt en is stil in een hoekje gaan zitten. Tegen beter weten in want hierdoor verdwijnt het echt niet. Een verplaatste noordkardinaal en twee grote schepen die zonodig ons pad moesten kruizen maakte het feest van de dag compleet.
O ja, het vaarseizoen is over! Afgelopen vrijdag om 20.00 uur is de ijssalon dichtgegaan en ze zien ons volgend jaar weer graag verschijnen.