stukkie fietsen

Met in mijn achterhoofd een joekel van een fietstrainingsachterstand heb ik Karin zover gekregen om het achterland van Rendsburg per fiets te verkennen. Gewoon een beetje naar het noorden, kanaal over en via de tunnel weer terug. Zonder kaart, moet toch lukken? Windje in de rug en zelfs een lekker zonnetje (prima zeilweer?) die de nodige zweetdruppels produceerden als ik weer eens te vroeg rechtsaf sloeg en we weer terug mochten. Om één of andere reden zijn dat dan altijd stukjes omhoog.
Maar ging prima tot we bijna bij de pont over het NOK zijn waar Iza ineens vreselijk begint te piepen. Opgetild uit haar mandje maar er was niets. Dachten we. Heeft ze haar nagel gebroken en zat haar pootje onder het bloed. Maar gelukkig hebben honden een hoge pijngrens dus konden we na het afspoelen van al dat bloed haar gewoon weer terug in het mandje doen en onze rit vervolgen.
De burgemeestersvrouw fietst hier nooit wat betekend dat we de hele tijd bezig zijn kuilen en bulten in de weg te ontwijken. En het zag er vanaf het water zo veelbelovend uit! Wel leuk om met de langste roltrap van Europa onder het NOK door te gaan.